دست‌نوشته‌های دو دوست



خب از اونجا که پست اوله و منم فعلا چیزی به ذهنم نمی رسه که درموردش بنویسم(دروغ چرا به ذهنم می رسه ولی فعلا حوصله ندارم:)) گفتم بهتره یه چیزی همچی انگیزشی بنویسم که بد نیست برای آیندگان بمونه!!

خب نوشتن از اون دست فعالیتاییه که گاهی "نیازه" آدم انجام بده. چرا نیاز؟ اول اینکه خیلی خوبه که یه نسخه از افکارت تو دنیای پیرامونت به جا بذاری. درواقع یه جور حس مهم بودن بهت می ده. فکر اینکه افکارت ممکنه سال های سال دست نخورده و خالص تو یه جایی اون بیرون باقی بمونه وجدآوره! شاید شکسپیر هیچ وقت فکر نمی کرد نوشته هاش رو صدها سال بعد از فوتش تو اقصی نقاط دنیا همچنان بخونن(البته شاید به زور!) و نمایشنامه هاش رو اجرا کنن. یا مثلا سعدی اگه می دونست دست نوشته هاش قراره ادبیات کشور رو شکل بدن حتما دو سه جلد دیگه کتاب می نوشت(و مارو تو درسامون بدبخت تر میکرد!) خب این فقط شامل ادبیات نمی شه. دانش از اونجا با بشر آشتی کرد که انسان ها شروع به نوشتنش کردن تا فراموشش نکنن.
 مغز آدم واقعا چیز عجیبیه.چون درعین اینکه خیلی آسیب پذیر و فراموش کاره اصلا دلش نمی خواد این حقیقت رو قبول کنه. از اون لجبازهاییه که زیر بار نمیره!شاید برای همینه که وقتی به خودش زحمت می ده و چیزی رو می نویسه یه آخیییییش بلند می گه و فکر می کنه شاهکار کرده! تو مذهب هم همینطوره خدا هم ترجیح داد یه چیزی رو برای پیامبراش بنویسه و بعد به زور مجبورشون کنه بخوننش(.اقراء اقراء.د میگم اقراء!:))

خلاصه اینکه نوشتن اونقدر با زندگی بشر عجین شده که تقریبا می شه گفت اونایی که خودشونو از این موهبت محروم می کنن تعداد سال های زیادی از عمرشون رو از دست می دن.(تو بهداشت یه چیزی داریم میگه DALY از دست رفته که میشه همون نصف عمرشون بر فناست خودمونه:))

پس شاید این کار ما همچی کار بیخودی نباشه و شاید بعدا وقتی اومدیم نوشته هامونو خوندیم روحمون شاد شه شایدم از خجالت آب شیم. بستگی داره.D:

یه چیز دیگه هم بگم و تمومش کنم.شاید خیلیا فکر کنن نوشتن به خاطر اینه که یه روزی یکی پیدا شه و نوشته ها رو بخونه. خب این خیلی خوبه اگه واقعا همچی کسی پیدا بشه:) ولی جدای از این خود نوشتن خیلی به آدم کمک می کنه. مثلا با یه تحقیقی که روی سالمندان انجام دادن متوجه شدن اون سالمندانی که در جوانیشون چیزی مثل دفترچه یادداشت یا دفتر خاطرات داشتن و تو نوشته هاشون از کلمات قلمبه سلمبه و آرایه های ادبی استفاده می کردن یا کلا میشه گفت زیبا می نوشتن، خیلی خیلی کمتر در پیری دچار زوال عقل و آایمر شدن. خب دیگه چی از این بهتر؟

.نتیجه اینکه فکر نکنم سعدی یا حافظ آخر عمری آایمر گرفته باشن!


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

زن و شبهات خلقت انسان در اسلام رویای خیس mahalli پایان نامه و مقالات و پروژه های برنامه نویسی هوپاد بهشت مشاور فروش و بازاریابی دانلودستان اتد پلاس عاشق خدا بانک مقالات انگلیسی 2021 با ترجمه